Het is een raadselachtig proces. Regelmatig voel ik mij buitengewoon onhebbelijk. Dat uit zich dan in diverse onhebbelijke onrust, boosheid, chocolade zoeken (en eten) enzovoort. Het staat in de sterren lees ik dan, en aan de ene kant stelt mij dat gerust, maar ook daar word ik weer…onhebbelijk van. Houdt het dan nooit op?
Nee, het houdt niet op. Als je de bereidheid hebt getoond om naar je schaduwkant te kijken en er je verantwoordelijkheid daarvoor durft te nemen, dan ben je gewoon de ‘Sjaak’.
Deze week kwam ik wel op een bijzonder punt. Moederdag naderde en daar had ik nooit zo veel mee. Ook niet met mijn moeder. Wij hadden een lastige relatie. Zij was niet in staat los te laten. Ik voelde mij bekneld. Sinds haar overlijden ben ik mijn wonden gaan helen. Mijn boosheid heb ik mogen omzetten in verdriet. Dat heeft wel even geduurd hoor. Dagboeken schreef ik vol met wat er allemaal misgegaan was. Ik schilderde voor de verwerking mijn mooiste schilderijen. En ik koos ervoor vanuit liefde te willen leven.
Erkenning is belangrijk. Mijn jeugd was niet vrij en blij. Ik zocht mijn veiligheid in ‘please ‘ gedrag en daar werd ik zo goed in dat ik niet eens meer wist wat ik zelf wilde. Dat beperkte zich natuurlijk niet tot mijn gedrag naar mijn moeder. Vriendschappen, werk en collega’s, partner en kinderen, alles en ieders gedoe nam ik op mijn schouders. Want dan zou ik ‘goed genoeg zijn’. Dat anderen mijn o zo goed bedoelde bemoeizucht ook wel eens bar irritant konden vinden begreep ik van geen kant. ‘Please, please me’. Ook dat inzicht is gekomen en langzaam begrijp ik dat ik niet alles voor iedereen meteen, nu hoef helpen op te lossen. De, niet geheel onverwachte burnout van vorig jaar heb ik als een cadeautje met een grote strik uitgepakt. Mijn lijf vertelde mij wat ik nodig had. Me time, dat had ik nodig. Wat wil ik? Dat werd de grote vraag.
Na een proces van 7 jaar gebeurde er zoiets moois, zo vlak voor moederdag. Tijdens haar sterfbed heb ik mijn moeder verzorgd en gewassen. Ik gebruikte mijn favoriete zeep hiervoor. Na haar overlijden kon ik die zeep niet meer gebruiken voor mijzelf. De geur associeerde ik steeds met haar en haar schaduwkanten. Ik werd misselijk van de geur als ik het weer probeerde.
Na jaren helen, kan ik nu erkennen en benoemen dat mijn moeder alles heeft gegeven wat zij kon geven als moeder. Dat zij heel veel leed heeft overgenomen van haar moeder en daar niet over kon praten en haar emoties hier niet over kon delen. Ik voelde mededogen en medeleven. Ik voelde de liefde die een kind voelt voor haar moeder. Ik hoefde niet meer haar bevestiging te zijn. Of de stabiele factor die haar op de been hield. Ik ben haar kind en zij is mijn moeder. De verbinding is hersteld.
En vandaag, op Moederdag kon ik weer vrij en blij mijn zeepje gebruiken. Geen associaties, gewoon een lekker zeepje.
No Comments