Vandaag is 10 jaar geleden dat mijn mama ’s nachts haar arm opeens, ‘zomaar’ brak. Het begin van het einde. Dat begin was al eerder gaande, maar vanaf 27 januari wisten wij, mijn moeder, mijn vader, mijn man en kinderen en ik het ook. De golf van verslagenheid als je het slechte nieuws ontvangt voelt enorm. Longkanker met uitzaaiingen in de botten. Ook nu, nu ik het tien jaar later opschrijf, draait het weer in mijn maag, en voel ik de zwaarte als een zware deken weer over mij heen komen. Er volgde een intense periode vol zorg, samenzijn en afscheid nemen. Elke keer een stukje…
Mama was zich soms wel en soms niet bewust van haar lot. Haar beginnende dementie zat daartussen of hielp haar te zijn in het ongewisse…
Ze kon er heel gelaten over doen en ontkennend. Werkelijk in gesprek komen vond ze ingewikkeld. Alleen in haar ogen zag ik angst, verdriet en af en toe het vuur dat ik zo goed van haar kende. De sprankeling die ik ook goed kende was al gedoofd…
En toch hadden we af en toe nog echt verbinding, viel haar masker weg en ontmoette ik de kwetsbaarheid en haar zachtheid. Zachtheid waar ik zo vaak naar verlangd had.
Mijn moeder had, zoals ik haar kende, haar masker en het was heel moeilijk met haar te spreken over mijn en haar emoties. ‘Het was gewoon zo’. Ze sprak zelden en zeer beknopt over haar kindertijd en jeugd. Wat had ze meegemaakt en wat had het leven met haar gedaan? Ze liet zich er niet over uit. ‘Daar hebben we het niet meer over.’
Ja, ze had het bombardement van Rotterdam in tweede wereldoorlog meegemaakt. En ja, het gezin moest vluchten en in Oegstgeest gaan wonen. Haar vader ging een paar weken tijdens de hongerwinter op zijn fiets naar ‘de noord’ om eten te vinden voor zijn gezin. Dat was het wel, dat ze wilde delen. En ja, ze mistte haar moeder enorm. Zeker na haar overlijden, maar ook toen ze na haar huwelijk met mijn vader naar Beverwijk verhuisde.
Ik ben dankbaar voor de periode van haar korte heftige ziekbed, waarin ze wel vanuit haar zachtheid bij mij was. Niet meer sterk en onverschrokken deed. Gewoon zijn, zonder dat pantser dat zolang tussen ons had gezeten. Ik heb mijn moeder tijdens deze korte periode ‘echt’ kunnen zien en voelen, zonder masker. En ze was zo lief op die momenten.
Na haar overlijden ben ik heel veel in gesprek gegaan met mijn vader. Hij heeft mij heel veel kunnen vertellen over de zware jeugd van mijn moeder. Ze heeft hele nare dingen gezien als jong kind in Rotterdam. De angst en het trauma van onveiligheid, de honger die er was, en een bezoek van de Duitsers in hun huis. Ook haar vader en haar moeder leefden met deze oorlogswonden. Er werd niet meer over gesproken, voor emotie was ook geen plaats en laten we het ‘leuk’ houden. En.. doe maar ‘gewoon’ dan doe je gek genoeg. Ieder in zijn eigen pantser.
Ik begrijp dat deze ingrijpende ervaringen een gevolg hadden op haar gedrag in haar verdere leven. En hoe dat doorwerkte in mijn leven.
Door steeds weer een beetje meer te weten te komen over haar leven kon ik kijken wat de invloed is geweest van de tot dan toe onbekende verhalen en trauma’s van mijn moeder en voorouders op mijn leven. Hun onzekerheden, geblokkeerde emoties en heel erg hard je best doen nam ik over, zonder dat ik wist dat dat van hen kwam.
Door de ervaringen met familieopstellingen mocht ik heel veel familieballast loslaten en werd ik mij steeds meer bewust van mijn eigen verlangens. En ik geef gehoor aan die verlangens, die lang niet voor iedereen ‘gewoon’ zijn. Maar ‘iedereen’ heeft zo zijn eigen referentie kader, dus ‘gewoon’ is lastig te definiëren. Ik leef vanuit mijn eigen waarden en normen; Liefde, vrijheid, respect en creativiteit geven richting aan mijn leven. En ja, af en toe doe ik gewoon gek, vinden mijn kinderen….
De tien jaar na het overgaan van mijn moeder hebben mij ruimte gegeven om mijn leven te durven leven zoals ik het graag wil. Door veel belemmeringen los te laten heb ik de lef gekregen nieuwe ervaringen op te doen en te accepteren dat zekerheid dan een onzekere factor is. En ik kan vanuit mijn zachtheid en kwetsbaarheid meer liefde voelen, geven en ontvangen. Mijn relaties zijn echter geworden, echt vanuit verbinding.
Wat zou ik dit graag met je hebben willen delen mama.
No Comments